Γιάννης (1)

Δείτε την. Ανοίγει την πόρτα και βγαίνει στον διάδρομο.
Δεύτερος όροφος, δωμάτιο είκοσι, κλίνη μία.
Στέκει μπρος στο ασανσέρ, πατάει το κουμπί, δεν δείχνει αναμμένο.
Κραυγή, κόκκαλα που τσακίζουν καθ' όδόν, έπειτα ηρεμία.
Ο θάλαμος καταφθάνει ευθύς.
Ανοίγει εκείνη, βλέπει το πτώμα ενός άντρα καταγής. Σακατεμένο.
Γιάννης ετών εξήντα. Συντηρητής.

Δεν έφταιξε η κοπέλα. Είπαμε, το μπουτόν έδειχνε σβηστό.
Θα μπορούσε να το' χει πατήσει άλλος. Μα της ήτανε γραφτό.
Πού βγήκε να πάει; Βόλτα; Για ψώνια στην Ερμού; Ραντεβού;
Οι εφημερίδες δεν ξανάγραψαν ποτέ γι' αυτήν. Ήταν στα είκοσι.
Άραγε σήμερα ζει; Και το θύμα της; Το θυμάται;
Πότε τόλμησε να καλέσει πάλι ασανσέρ; Τα φοβάται;

Ανθή και Γιάννης. Θαμμένοι σε μιαν είδηση εφημερίδας.
Για μια μέρα, ζήσαν κι αφανίστηκαν μαζί.
Λήθη του τάφου και της πέμπτης σελίδας.

(Γιάννης, 60 ετών)
Κομνηνών 5, ξενοδοχείο Κοντινεντάλ, 1967

Από την ποιητική συλλογή του Σάκη Σερέφα "Γιάννης Μαρία Χένριξ", Ίκαρος, 2013