Ηλεκτρική καρέκλα

"Ήταν ένα παράξενο, αποπνικτικό καλοκαίρι, το καλοκαίρι που εκτέλεσαν στην ηλεκτρική καρέκλα τους Ρόζενμπεργκ, και δεν καταλάβαινα τι στο καλό έκανα στη Νέα Υόρκη. Από εκτελέσεις δεν σκαμπάζω τίποτε. (...) Συλλογιζόμουν πως θα πρέπει να είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο."

Σίλβια Πλαθ, The Bell Jar, 1963

Μετά από έναν ιδιαίτερα σκληρό απαγχονισμό μιας γυναίκας στη Νέα Υόρκη, ο κυβερνήτης David B. Hill έψαχνε για μια μέθοδο εκτέλεσης πιο αποδεκτή. Δημιούργησε μια νομοθετική επιτροπή, το 1886, έργο της οποίας ήταν να εξετάσει άλλες μεθόδους εκτέλεσης. Την εποχή εκείνη υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον και πειραματισμός γύρω από τον ηλεκτρισμό, και ήταν αναμενόμενο ένας πολιτικός να στραφεί σε μια νέα και πιο «επιστημονική» μέθοδο, όπως η εκτέλεση με ηλεκτροπληξία.

Η πρώτη ηλεκτρική καρέκλα σχεδιάστηκε το 1888/9. Αν και ο κυρίαρχος λόγος για τη δημιουργία της ήταν η εξεύρεση ενός πιο ανθρωπιστικού τρόπου εκτέλεσης, υπήρχε και άλλος ένας λόγος, ιδιαίτερα ενδιαφέρων.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1880, ο ηλεκτρισμός ήταν μια νέα και καινοτόμος πηγή ενέργειας. Ο Thomas Edison και ο George Westinghouse ήταν οι δύο κύριοι «παίκτες» στον αγώνα για το ποιος θα αποκτούσε τον έλεγχο στη χρήση του ηλεκτρισμού. Τεχνικές και οικονομικές συγκυρίες έκαναν το εναλλασσόμενο ρεύμα του Westinghouse να επικρατήσει του συνεχούς του Edison. Γρήγορα το εναλλασσόμενο ρεύμα υιοθετήθηκε για την μετάδοση του ηλεκτρισμού παγκοσμίως. Ο Edison προσπάθησε να πείσει τους πάντες ότι το εναλλασσόμενο ρεύμα του Westinghouse ήταν επικίνδυνο, και ενθουσιάστηκε όταν η πολιτεία της Νέας Υόρκης εισήγαγε την ηλεκτρική καρέκλα, η οποία λειτουργούσε με εναλλασσόμενο ρεύμα, ως μέθοδο θανάτωσης.

Η ηλεκτρική καρέκλα χρησιμοποιήθηκε σε 27 πολιτείες της Αμερικής καθώς και στις Φιλιππίνες, τη μοναδική χώρα εκτός ΗΠΑ που έκανε χρήση της.

Στις 4 Ιουνίου του 1888, το νομοθετικό σώμα της Νέας Υόρκης ψήφισε το Κεφάλαιο 489 της Νομοθεσίας της Πολιτείας, ορίζοντας ως τρόπο εκτέλεσης θανατοποινιτών «ηλεκτρικό ρεύμα επαρκούς ισχύος, ώστε να προκαλέσει το θάνατο», για εγκλήματα που θα διαπράττονταν μετά την 1^η Ιανουαρίου του 1889.

Υπήρχε μόνο ένα μικρό πρόβλημα: η πολιτεία της Νέας Υόρκης δεν διέθετε ηλεκτρική καρέκλα και ανέθεσε στον Harold Brown, έναν ηλεκτρολόγο, να φτιάξει τρεις, μια για κάθε φυλακή της πολιτείας στην οποία γίνονταν εκτελέσεις. Οι φυλακές αυτές ήταν του Auburn, του Sing Sing και του Clinton. Ήταν μια εντυπωσιακά γενναιόδωρη προμήθεια, αν σκεφτούμε ότι γίνονταν περίπου 8 εκτελέσεις το χρόνο σε όλη την πολιτεία.

 Ο Brown ήταν στενός συνεργάτης του Edison και εργαζόταν μαζί του στο εργαστήριό του, όπου πειραματίζονταν με τον ηλεκτρισμό πάνω σε ζώα. Εκατοντάδες από αυτά, όλων των μεγεθών και ειδών, από ποντίκια μέχρι άλογα, βρήκαν το θάνατο στο εργαστήριο του Edison από ηλεκτροπληξία.

Ο Brown προτίμησε το εναλλασσόμενο ρεύμα του Westinghouse, για λόγο που έκανε τον εφευρέτη του να δυσαρεστηθεί μαζί του: επειδή το θεωρούσε ανασφαλές και επικίνδυνο. Ο George Westinghouse προσπαθούσε να το προωθήσει σαν μια ασφαλή πηγή ενέργειας για χρήση από τα αμερικανικά νοικοκυριά και, εκνευρισμένος, αρνήθηκε να προμηθεύσει στον Brown τις απαραίτητες γεννήτριες. Έτσι εκείνος αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει μεταχειρισμένες μονάδες.

Οι καρέκλες ήταν στέρεες κατασκευές, φτιαγμένες από ξύλο βελανιδιάς και κάθε μία από αυτές είχε δύο ηλεκτρόδια, ένα για το κεφάλι και ένα για το κάτω μέρος της πλάτης.

Η εκτέλεση του William Kemmler

Ο William Kemmler είχε καταδικαστεί για το φόνο της ερωμένης του Tillie Ziegler και ήταν ο πρώτος που εκτελέστηκε σύμφωνα με τη νέα νομοθεσία

Οι δικηγόροι του άσκησαν έφεση επικαλούμενοι την 8^η και τη 14^η τροπολογία του Αμερικανικού Συντάγματος, οι οποίες απαγόρευαν «βάναυσες και ασυνήθιστες μεθόδους εκτέλεσης». Η έφεση απορρίφθηκε στις 9 Οκτωβρίου του 1889 και η εκτέλεση ορίστηκε για τις 6 Αυγούστου του 1890. Διεξήχθη μπροστά σε 25 μάρτυρες, 14 από τους οποίους ήταν γιατροί. Ο Kemmler οδηγήθηκε στο θάλαμο εκτέλεσης, στο υπόγειο της φυλακής του Auburn, και παρουσιάστηκε στους μάρτυρες πριν βγάλει το σακάκι του και καθίσει στην καρέκλα.
Τα ηλεκτρόδια κεφαλής και πλάτης αποτελούνταν από ένα ξύλινο δίσκο διαμέτρου 4 ιντσών, στο κέντρο του οποίου ήταν τοποθετημένη μια κυκλική μεταλλική πλάκα διαμέτρου 3 ιντσών, καλυμμένη με σφουγγάρι, το οποίο ήταν εμβαπτισμένο σε άλμη για καλύτερη αγωγιμότητα.

 Η Lynda Lyon Block εκτελέστηκε στην ηλεκτρική καρέκλα της πολιτείας της Alabama, τη γνωστή ως «Yellow Momma», στις 10 Μαΐου του 2002, για το φόνο ενός αστυνομικού στην Opelika, στις 4 του Οκτώβρη του 1993. Κατά πάσα πιθανότητα η Block είναι το τελευταίο άτομο που πέθανε στην ηλεκτρική καρέκλα και σίγουρα η τελευταία γυναίκα. Της διοχετεύτηκαν 2.050 volts και όλη η διαδικασία δεν κράτησε πάνω από δυο λεπτά.

 

Σύγχρονες εκτελέσεις στην ηλεκτρική καρέκλα

151 άνδρες και 2 γυναίκες εκτελέστηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα στις ΗΠΑ μετά την επαναφορά της θανατικής ποινής το 1977, μέχρι τον Ιούλιο του 2006, καθιστώντας την ηλεκτρική καρέκλα τη δεύτερη πιο συνηθισμένη μέθοδο εκτέλεσης στις ΗΠΑ, μετά τη θανατηφόρα ένεση. Ο συνολικός αριθμός των ατόμων που άφησαν την τελευταία τους πνοή στην καρέκλα από το 1890 μέχρι το 2006, ανέρχεται στους 4.461.

 Είναι ακόμη νόμιμη μέθοδος εκτέλεσης σε 7 πολιτείες, Alabama, Florida, Georgia, Kentucky, Nebraska, Tennessee και Virginia, αλλά υποχρεωτική σήμερα είναι μόνο στη Nebraska. Τον Απρίλιο του 2002 ο κυβερνήτης της Alabama υπέγραψε ένα νόμο που καθιστά τη θανατηφόρα ένεση την πρωταρχική μέθοδο εκτέλεσης, εκτός αν ο καταδικασμένος επιλέξει την ηλεκτρική καρέκλα. Η Alabama πραγματοποίησε την πρώτη εκτέλεση στην καρέκλα της νέας χιλιετίας, όταν θανάτωσε τον David Ray Duren, καταδικασμένο για ληστεία και το φόνο ενός νεαρού κοριτσιού.

http://eglima.wordpress.com/ 

Η ταινία Το πράσινο μίλι απεικονίζει λεπτομερώς διάφορες εκτελέσεις από την ηλεκτρική καρέκλα.